Dach płaski, choć jest synonimem nowoczesnej architektury, to ze względu na swoją specyfikę wymaga wyjątkowej dbałości o detale, zwłaszcza w zakresie hydroizolacji. W przeciwieństwie do dachów skośnych, na dachu płaskim woda zalega dłużej. Dlatego też bariera przeciwwodna musi być absolutnie szczelna, odporna na promieniowanie UV, skrajne temperatury i ruchy konstrukcyjne.

Poniżej przedstawiamy przewodnik, który pomoże zrozumieć kluczowe aspekty poprawnej hydroizolacji dachu płaskiego.

Trzy główne systemy hydroizolacji dachu płaskiego

Współczesne budownictwo oferuje trzy główne technologie, które zapewniają szczelność dachu:

1. Papy termozgrzewalne (materiały bitumiczne)

To tradycyjne, ale wciąż popularne rozwiązanie, stosowane zazwyczaj w systemie dwuwarstwowym (papa podkładowa i papa wierzchniego krycia).

• Zalety: Stosunkowo niski koszt, duża grubość (zwykle około 1 cm dla dwóch warstw), wysoka odporność mechaniczna (szczególnie w przypadku pap modyfikowanych polimerami, np. SBS).
• Wady: Wymagają użycia otwartego ognia podczas zgrzewania (ryzyko pożaru), wrażliwość na błędy wykonawcze w miejscu łączeń i detali.

2. Membrany syntetyczne (PVC, TPO, EPDM)

To nowoczesne, elastyczne i lekkie pokrycia układane najczęściej jako jednowarstwowa hydroizolacja.

• Zalety: Szybki montaż (często mechaniczny lub klejony), elastyczność kompensująca ruchy termiczne, wysoka odporność na promieniowanie UV (zwłaszcza membrany PVC i TPO), długa żywotność (nawet 30 lat). Zgrzewanie membran PVC odbywa się bez użycia ognia, co jest bezpieczniejsze.
• Wady: Wyższy koszt początkowy niż papa, wymagają specjalistycznego sprzętu (zgrzewarki elektryczne), mniejsza grubość (1,2–2 mm).

3. Płynne membrany (żywice poliuretanowe, polimocznikowe)

Bezspoinowe powłoki aplikowane na zimno za pomocą wałka lub natrysku.

• Zalety: Tworzą idealnie jednorodną, bezszwową powłokę, doskonale sprawdzają się w renowacji i obróbce skomplikowanych detali (wpusty, kominy), są bardzo elastyczne.
• Wady: Cena, wymagają idealnie czystego i suchego podłoża, są wrażliwe na warunki pogodowe w trakcie aplikacji.

Poprawny układ warstw – fundament szczelności

Skuteczna hydroizolacja to tylko jedna z warstw. Cały system dachu płaskiego (stropodachu) musi być zaprojektowany z myślą o odprowadzaniu wilgoci i utrzymaniu ciepła. Tradycyjny układ (od wewnątrz na zewnątrz):

1. Konstrukcja nośna (np. płyta żelbetowa).
2. Paroizolacja: Warstwa (często papa bitumiczna lub folia) chroniąca izolację termiczną przed wilgocią migrującą z wnętrza budynku.
3. Izolacja termiczna: Materiał o dużej odporności na ściskanie (np. twarda wełna mineralna, styropian EPS 100/XPS, płyty PIR/PUR).
4. Warstwa spadkowa: Ukształtowanie spadku (minimalnie 1,5-2%) za pomocą klinów styropianowych lub lekkiego betonu, aby woda spływała do wpustów, a nie zalegała.
5. Hydroizolacja właściwa: Papa, membrana PVC/TPO lub żywica.

Rola odwadniania: Wpusty i przelewy awaryjne

Skuteczne odprowadzanie wody jest kluczowe dla bezpieczeństwa konstrukcji.

• Wpusty dachowe: Odpowiadają za grawitacyjny lub podciśnieniowy odbiór wody z powierzchni dachu. Muszą być systemowo połączone z hydroizolacją.
• Przelewy awaryjne: Niezbędny element każdego dachu płaskiego. Zabezpieczają konstrukcję przed nadmiernym obciążeniem wodą w przypadku niedrożności głównych wpustów (np. przez liście czy lód). Ich zadaniem jest odprowadzenie nadmiaru wody poza obręb budynku.

Wybór technologii hydroizolacji zależy od przeznaczenia dachu (użytkowy, zielony, pod fotowoltaikę) oraz budżetu, ale zawsze musi opierać się na profesjonalnym wykonawstwie i systemowym podejściu do wszystkich warstw.